Redakcja 
0 .svg){kind=logo}
.svg){kind=logo}
Co znajdziesz we wpisie:
Dotychczas faktoring bywał różnie interpretowany przez organy podatkowe. Ministerstwo Finansów postanowiło jednak ustalić jasne reguły, dlatego 15 lutego 2021 roku wydało w tej sprawie interpretację ogólną. Dotyczy ona zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu w przypadku zbycia wierzytelności w ramach faktoringu.
Sama umowa faktoringu nie została dotąd jednoznacznie zdefiniowana w polskich przepisach, dlatego jest traktowana jako umowa nienazwana.
W przypadku umów faktoringowych stosuje się zatem przepisy mówiące o swobodzie przelewu wierzytelności. Zgodnie z tym wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść roszczenie na inną osobę – za pomocą przelewu – chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu bądź właściwości zobowiązania. Razem z wierzytelnością na nabywcę przechodzą wszelkie związane z nią prawa, zwłaszcza roszczenia o zaległe odsetki.
Interpretacja ogólna
Dotychczasowe indywidualne objaśnienia były rozbieżne w swojej treści, dlatego Minister Finansów postanowił wydać interpretację ogólną [i].
 |
Poznaj możliwości SaldeoSMART, które ułatwi Ci pracę w Biurze Rachunkowym jaki w Firmie Skontaktuj się z nami. Nasz doradca odpowie na wszystkie Twoje pytania i przedstawi rozwiązania dostosowane do Twoich potrzeb. |
Co znalazło się w objaśnieniu? Stwierdzenie, iż sprzedaż wierzytelności nie prowadzi do spłaty pierwotnej wierzytelności przez dłużnika. W takiej sytuacji zmienia się jedynie osoba, wobec której dłużnik jest zobowiązany do zapłaty. Kwoty, którą uzyskuje faktorant podczas sprzedaży wierzytelności, nie można zatem uznać za spłatę wierzytelności przez pierwotnego dłużnika. Ostatecznie odpłatne zbycie roszczenia jest odrębną operacją gospodarczą od sprzedaży usług i towarów. Wywołuje ona po stronie osoby zbywającej wierzytelność skutki w postaci wystąpienia przychodu oraz kosztów jego uzyskania.
Zasady ustalania kosztów podatkowych
Według interpretacji Ministerstwa Finansów należy ustalić:
- czy i w jakiej wysokości został poniesiony koszt – według przyjętej w tym przypadku zasady jest to nominalna wartość zbytej wierzytelności w ujęciu brutto,
- czy powstała strata ze zbycia roszczenia.
Ponadto jeśli:
- nie powstała strata, to poniesiony koszt stanowi koszt uzyskania przychodu w całości,
- powstała strata, zaś zbyta wierzytelność została zarachowana jako należny przychód, to należy ustalić stosunek straty do tego przychodu,
- strata jest niższa bądź równa przychodowi, to poniesiony koszt stanowi koszt uzyskania przychodu w całości,
- strata jest wyższa od przychodu, to nadwyżkę należy odjąć od poniesionego kosztu. Jego zmniejszona kwota będzie stanowić koszt uzyskania przychodu.
Podstawa uzyskania kosztów przychodów oraz strata
W jaki sposób ustalić zatem koszty uzyskania przychodów dla faktoranta? W tym przypadku decyduje ogólna zasada wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Według niej poniesionym kosztem będzie wartość sprzedanej wierzytelności w ujęciu brutto, czyli razem z kwotą podatku VAT.
Z kolei w sytuacji, gdy podczas zbycia roszczenia powstała większa strata niż należny przychód, trzeba będzie pomniejszyć koszt uzyskania przychodu. Uznaje się, że stratą jest ujemna różnica między wartością brutto wierzytelności a kwotą przychodu powstałą z jej zbycia.
W interpretacji znalazło się również potwierdzenie, że podatnik zaliczy wynagrodzenie zapłacone na rzecz faktora do kosztów podatkowych. Także w sytuacji, gdy wynagrodzenie zostanie uregulowane w formie potrącenia przez faktora od kwoty wypłaconej faktorantowi.
Objaśnienie Ministerstwa Finansów może okazać się istotne w przypadku rozliczeń związanych z faktoringiem. Dotychczasowe interpretacje często były od siebie odmienne, powodując dodatkowy chaos. Ogólne objaśnienie ma zatem uprościć działania faktoringowe.
[i] Interpretacja ogólna Ministra Finansów z dnia 15.02.2021 r. w sprawie zasad ustalania wysokości kosztów uzyskania przychodu przy zbyciu wierzytelności własnych w ramach umowy faktoringu, dostęp: 8.04.2021 r.
